"Ισχυρό κίνητρο ότι εκπροσωπούμε τη χώρα μας"

Από το 2005, όταν στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής εφήβων, ο Βολικάκης μετρά σπουδαία επιτεύγματα στην ποδηλασία πίστας. Μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα, σε παγκόσμια κύπελλα, σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, διακρίσεις σε σπουδαίους αγώνες στο εξωτερικό. Με το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε πριν λίγες εβδομάδες, στο παγκόσμιο κύπελλο του Λονδίνου, κατά 99% εξασφάλισε το εισιτήριο και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Ο 26χρονος Βολιώτης ποδηλάτης μίλησε στο Sportsfeed.gr και δεν ωραιοποίησε την κατάσταση. Αντιθέτως, ανέδειξε προβλήματα που υπάρχουν, με την ελπίδα μέσα στη νέα χρονιά να δοθούν λύσεις από τους υπευθύνους.

Το 2014 φεύγει. Τι γεύση σου αφήνει;«Ήταν μία περίεργη και καλή χρονιά, που περιελάμβανε δύο αγωνιστικές σεζόν, με αρκετούς και δυνατούς αγώνες, όπως στην Ιταλία και στη Γερμανία, όπου κατάφερα να διακριθώ. Έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο, αυτό το μετάλλιο στο παγκόσμιο κύπελλο του Λονδίνου έχει μεγάλη αξία, επειδή μου εξασφαλίζει κατά 99% την παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδινου. Υπάρχει κούραση, αλλά και ικανοποίηση»

Επί δέκα χρόνια κάνεις υψηλό πρωταθλητισμό. Τι θυσίες κάνει ένας αθλητής του δικού σου επιπέδου για να διατηρείται στην κορυφή; «Πολλές θυσίες, αλλά δεν στέκομαι σε πράγματα που πιθανώς να μου λείπουν ή να μην κάνω. Είναι δική μου επιλογή να βρίσκομαι στο χώρο και να κάνω πρωταθλητισμό. Από τη στιγμή που αγαπάς κάτι πρέπει να το κάνεις όσο πιο καλά μπορείς. Αν δεν αγαπούσα τόσο την ποδηλασία δεν θα συνέχιζα».

Και οι συνθήκες δεν ευνοούν για πρωταθλητισμό στην Ελλάδα… «Βγαίνουμε στο εξωτερικό και κερδίζουμε κορυφαίους αθλητές που τα έχουν όλα, ενώ εμείς δεν έχουμε ούτε το 15% από την συνολική υποστήριξη που απολαμβάνουν εκείνοι. Όταν πήρα το μετάλλιο, πρόσφατα στο Λονδίνο, ήρθε και μου έδωσε συγχαρητήρια ο Ολυμπιονίκης του 2012. Μου είπε ότι ήμουν πολύ καλός και ότι φάνηκε πώς έκανα μια πολύ καλή προετοιμασία. Τι να του απαντούσα; Ότι έκανα προετοιμασία με το ποδήλατο της πίστας στο δρόμο; Αν τα πούμε αυτά σε ξένους θα νομίζουν ότι προσπαθούμε να θολώσουμε τα νερά και ότι θέλουμε να τους παραπλανήσουμε…»

Ποιο είναι το νούμερο 1 πρόβλημα αυτή τη στιγμή; Αυτό των εγκαταστάσεων; «Είναι πολύ σοβαρό. Υπάρχει το ποδηλατοδρόμιο στο ΟΑΚΑ, αλλά η διοίκηση του σταδίου δεν το ανοίγει αν δεν πληρώσει η ομοσπονδία. Μπαίνουμε και κάνουμε προπόνηση εκεί, αλλά το κρύο είναι αφόρητο, διότι δεν υπάρχει θέρμανση. Δεν μπορείς να κάνεις προπόνηση στο σπριντ με 8 βαθμούς θερμοκρασία. Έτσι έρχονται οι τραυματισμοί. Εξάλλου, επειδή το ποδηλατοδρόμιο δεν αερίζεται, το κρύο έχει μαζευτεί εκεί και δεν αντιμετωπίζεται, χώρια που υπάρχουν διαρροές από την οροφή και κάποιες φορές μπάζει νερά. Επιπλέον δεν μπορούμε να κάνουμε προπόνηση πρωί – απόγευμα, επειδή δεν ανάβουν τα φώτα, αφού όπως τονίζουν αυτό είναι ένα επιπλέον έξοδο. Παλιά ασχολούμουν πολύ με αυτά, φώναζα, αλλά κατάλαβα ότι δεν αλλάζει κάτι. Έτσι, κάνω την προετοιμασία μου στο δρόμο, στο Βόλο. Έχει κρύο, αλλά είναι πιο υποφερτό απ’ ότι στις συνθήκες που επικρατούν στο ποδηλατοδρόμιο».

Με όλα αυτά, πραγματικά είναι απίστευτο να υπάρχει πρωταθλητισμός στο δικό σου αγώνισμα… «Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι το οποίο χρειάζεται πρώτα απ’ όλα στήριξη. Χρειάζεται κίνητρα, εφόδια, υποστήριξη πάσης φύσεως. Η ομοσπονδία και η Ολυμπιακή επιτροπή μας στηρίζουν και μας βοηθούν στην προσπάθειά μας, όμως πρέπει να υπάρχει ανάλογη στήριξη απ’ όλους τους φορείς που βρίσκονται μέσα και γύρω από τον αθλητισμό».

Παρ’ όλα αυτά πώς εξηγείς τις επιτυχίες που έρχονται για τον ελληνικό αθλητισμό, όπως είναι και οι δικές σου; «Ακόμη, αυτή την εποχή, ο ελληνικός αθλητισμός έχει μονάδες. Δεν έχει ένα ολοκληρωμένο σύστημα παραγωγής ταλέντων και πρωταθλητών στα σπορ, οι οποίοι θα γυμνάζονται κάτω από ιδανικές συνθήκες. Λείπουν οι υποδομές, λείπουν οι ακαδημίες και η φιλοσοφία. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι τι θα υπάρχει όταν θα σταματήσουμε εμείς που έχουμε απομείνει. Βλέπω σημαντικούς αθλητές, με συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, να εγκαταλείπουν τον πρωταθλητισμό για να βρουν μία δουλειά και να βιοποριστούν, καθώς δεν αντέχουν τα έξοδα του πρωταθλητισμού. Ένα παράδειγμα είναι ο αδερφός μου, ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Βολιώτης κωπηλάτης, ο Παπαχρήστος, τέταρτος Ολυμπιονίκης το 2012. Και εγώ είπα κάποιες φορές ότι θα σταματήσω και δεν το έκανα χάρη στην υποστήριξη που είχα από την οικογένειά μου. Δεν είμαι παράλογος στο θέμα της στήριξης. Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα άνθρωποι και οικογένειες που δεν έχουν να φάνε. Ωστόσο, ο αθλητισμός είναι μία διέξοδος και ως κάτι τέτοιο πρέπει να υποστηρίζεται. Είναι πραγματικά κρίμα να υπάρχουν υποδομές και να μην αξιοποιούνται ή να είναι κλειστές για τους αθλητές. Οι επιτυχίες φέρνουν τα παιδιά κοντά στον αθλητισμό, τα βγάζουν από επικίνδυνες οδούς. Ακούω ότι σε άλλες ομοσπονδίες αθλητές πληρώνουν από την τσέπη τους για να πάρουν μέρος σε αγώνες με την Εθνική ομάδα. Αυτές οι καταστάσεις είναι ντροπή».

Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα μετάλλιο όπως αυτό που κατέκτησες στο Λονδίνο; «Ο κόσμος πολλές φορές δεν καταλαβαίνει όλο αυτό που γίνεται ως προετοιμασία για να έρθει ένας αθλητής σε τέτοιο επίπεδο, μεταξύ των καλύτερων του κόσμου. Πρέπει να αφιερωθείς σωματικά και ψυχικά. Έξι ώρες μίνιμουμ προπόνηση, αρκετός πόνος σε κάποιες περιπτώσεις. Εγώ είμαι 26 ετών και έχω κήλη. Σταματάμε τον αθλητισμό και είμαστε διαλυμένοι. Εκπροσωπούμε, όμως, τη χώρα μας, φοράμε το εθνόσημο και αυτό αποτελεί ένα ισχυρό κίνητρο».

Τι περιμένεις το 2015; «Όλα αυτά τα χρόνια έζησα πράγματα που δεν είχα φανταστεί ότι θα κατάφερνα όταν ξεκίνησα την ποδηλασία. Συμπλήρωσα έναν αρκετά μεγάλο αριθμό επιτυχιών σε μεγάλους αγώνες. Και στο 2015 υπάρχουν σημαντικοί αγώνες όπου θα προσπαθήσω για το καλύτερο δυνατό. Είμαι μία χρονιά που θα μας φέρει ακόμη πιο κοντά στους Ολυμπιακούς».